China - Verslag 2

Vorige keer, was ik gestopt met de bus-rit naar Dali.
De bus stopt in New Dali, en dan moet je nog een taxi nemen (20 a 30 minuten) naar Old Dali. Hier zouden we 2 nachten, 1 dag verblijven in het Mama Naxi-Guesthouse 2. De reden van die 2 volgt verderop in het verslag.
We hadden een basic kamer, met gemeenschappelijk sanitair, maar zeer vriendelijke uitbaters.
De volgende ochtend besloten we een kleine trektocht te maken naar Zhonghe Shan (Shan = Mountain). Eerst met een mini-busje tot aan het vertrek van een kabellift, die namen we tot halverwege de berg, en van daaruit begonnen we te wandelen. De wegwijzers waren niet altijd even duidelijk in het begin; en niet altijd werd dezelfde naam gebruikt voor hetzelfde pad.
Dus eerst zijn we een beetje gaan klauteren in een canyon, zelfs toen het pad ophield, heb ik nog geprobeerd om verder over de gladde rotsen te klauteren.
Tot ik ergens ben uitgeschoven, en gelukkig slechts een kleine val maakte.
Toen besloten we dat het toch maar beter was om op onze stappen terug te keren. En uiteindelijk vonden dan toch het vrij gemakkelijke wandel-pad dat we eigenlijk wilden volgen. Gedurende een 10-tal kilometer wandelen naar een zetel-lift, en van daaruit weer naar het dal, waar we in het dorpje ergens gingen dineren. Om daarna uitgeput naar onze Guest-House terug te wandelen.

De volgende ochtend namen we de bus naar Lijiang-Old Town (Alweer een Unesco World Heritage-site), waar we onze intrek namen in Mama Naxi-Guesthouse 3.
Een oud, pittig vrouwtje (Mama Naxi) begon enige tijd terug een Guesthouse in Lijiang, Mama Naxi 1. Wat later begon haar neef, met haar hulp, een Guesthouse in Dali-Old-Town; Mama Naxi 2.
En uiteindelijk kocht ze zelf een ander pand, Mama Naxi 3. Ondertussen renoveerde ze nummer 1 wat, zodat daar de betere (en duurdere) kamers zijn.
Nummer 1 wordt nu meestal beheerd door haar dochter, terwijl zij zelf voor nummer 3 zorgt. Een heel gezellige sfeer, en ’s avonds kookt zij 1 grote maaltijd voor iedereen die wilt, voor de prijs van 2 Euro. (Heerlijk, lokale keuken, en meer dan voldoende)
De volgende dag huurden we 2 mountainbikes, waarmee we wat in de nabijgelegen velden zijn gaan fietsen.
Eerst bezochten we nog een vrij toeristisch oud dorpje: Shuhe Old Town.
Daarna vervolgden we onze weg naar Baisha. In dit dorpje woont de beroemde Dr. Ho. De lokale variant van Dr. Vogel.
Hij geneest iedereen met kruiden die hij plukt op de nabijgelegen Jade Dragon Mountain. We hebben hem een bezoekje gebracht, en Djoanna heeft zich laten onderzoeken, waarna we voor een zacht prijsje (donatie aan zijn “clinic”) een kruiden-thee kregen, en een poedertje om een zalfje te maken.
Was wel eens leuk om hem bezig te zien. En hij laat je alle artikels zien die over hem zijn verschenen in de internationale pers; ook in het Nederlands. Ons koningshuis heeft hem ooit een bezoekje gebracht, evenals Michael Palin op 1 van zijn reizen, en vele andere celebreties, en hoogwaardigheids-bekleders.
Daarna weer naar ons “Mama” voor weer een heerlijke maaltijd.

De volgende ochtend namen we, samen met een leuk Israelisch koppel (Amir & Limor), een busje naar Qiaotou, waar de “Tiger Leaping Gorge” begint. Dit is een 2-daagse trektocht door een smalle kloof. Naar gezegd wordt, de diepste ter wereld. (In enkele jaren tijd, is dit de 3e keer dat ik de diepste kloof ter wereld door trek... De Colca-Canyon in Peru; De kloof tussen Jomsom, en Pokhara in Nepal, en nu dus in China)
We lieten onze grote rugzak achter in een Guesthouse in het begin van de kloof, en vertrokken voor een pittige trekking onder een brandend zonnetje.
Een zeer leuke trekking, met geweldige landschappen.
’s Avonds in de Guesthouse ongeveer halverwege, samen met Limor & Amir gedineerd, en nog wat nagetafeld, onder andere over de Israelische kwestie & politiek. De volgende ochtend zeer vroeg vertrokken, zodat we de zons-opgang onderweg konden meemaken. Ons ontbijt namen we in de volgende Guesthouse, en ondertussen zagen we de zon achter de bergen tevoorschijn komen. Waarna we verder stapten naar het einde van onze tocht. Vanop het eindpunt kan je helemaal afdalen naar de rivier zelf, waar de tijger, achternagezeten door een jager, vanop een grote steen, een sprong naar de overkant zou hebben gemaakt. Na onze vermoeide 2-daagse waren we eigenlijk niet van plan om nog helemaal af te dalen. Maar toen bleek dat de Guesthouse daar vervoer kon regelen voor ons, naar de volgende bestemming, maar dat dat busje pas een 4-tal uur later zou vertrekken, besloten we toch de steile afdaling te maken. Het was zeker de moeite, met een prachtig zicht over de Jinsha River die in de kloof verdwijnt. De weg terug omhoog was wel zeer zwaar, maar gaf achteraf wel weer een hoop voldoening.

Onze volgende bestemming was Zhongdian, ook wel Shangri-La genoemd.
Zo genoemd, omdat men vermoed dat dit het stadje is waarvan sprake in het boek “Lost Horizon” van James Hilton.
Dat zal dan vooral slagen op het oude stadsgedeelte, want de rest errond was eerder een grote grauwe stad. Daar aangekomen duurde het wel even alvorens we een geschikte Guesthouse hadden gevonden. Maar, na wat zoekwerk, toch iets zeer gezellig gevonden. Shangri-La ligt op een hoogte van 3200m, en is 1 van de 1e Tibetaanse dorpjes op onze trip.
Wat de meesten misschien niet weten, is dat het eigenlijke Tibet vele malen groter is dan het stuk dat de Chinese overheid heeft uitgeroepen tot “Restricted Area”, beter gekend als de TAR (Tibetan Autonomous Region). Hiervoor heb je een speciale permit nodig, en moet je in groep reizen. Het stuk Tibet dat buiten de TAR ligt is meestal authentieker, en de mensen worden er meestale minder onderdrukt door de Han-Chinezen.
De volgende ochtend bezochten we eerst het Tibetaanse klooster juist buiten de stad gelegen, 1 van de grootste van de provincie Yunnan. Ganden Sumtseling Gompa, is een vrij groot klooster, maar jammer genoeg zijn ze nog grote delen ervan aan het restaureren, en kan je die dus nu niet bezoeken.
Daarna bezochten we nog een kleiner klooster, met een gigantisch grote gebedsmolen in het stadje zelf.

Oorspronkelijk was ons plan om van hieruit een korte zij-sprong te maken naar Deqin, het laatste stadje alvorens je de TAR binnen gaat.
Maar dat zou ons 2 dagen tijd kosten, en we waren niet erg zeker over de andere reis-tijden voor de komende paar dagen. Aangezien we nu in het hooggebergte aan het rondreizen waren, zijn de wegen vaak zeer slecht, en duurt het allemaal wat langer. Dus besloten we Deqin te laten voor wat het was, en reisden we de volgende dag direct door naar Xiancheng (8 uur bussen), van waaruit we direct een mini-busje namen naar Litang (nogmaals 4 uur rijden).
Het was een lange reis-dag, maar we reden door prachtige Tibetaanse landschappen. Niet echt te beschrijven, of vast te leggen op foto.
Litang is het hoogste punt van onze trip 4014m, en is een typisch Tibetaans berg-dorp. Al had het toch een pak minder charme dan we verwacht hadden.
Dat kwam waarschijnlijk ook mede doordat ons hotel een pak slechter was dan verwacht. (En de rest in het stadje bleek al niet veel beter). Dit was tot dusver veruit onze slechtste Guesthouse, en in plaats van 2 nachten besloten we dan ook maar 1 nacht te blijven.
De volgende ochtend gingen we eerst kijken naar een Sky-Burial.
Aangezien op deze hoogte de grond veel te hard is om de doden te begraven, en het hout veel te kostbaar om de lijken te verbranden, nemen ze de lijken mee naar een berg net buiten het stadje.
Daar worden ze door een soort van slager in stukken gesneden, en aan de gieren gevoerd. Daarna worden de beenderen en schedel tot moes geslagen, en vermengd met meel of zo, waarna de gieren ook dat op eten.
De dag dat wij er naartoe gingen werden er 3 mensen “begraven”.
Toen we aankwamen op de heuvel, kwamen we Tal terug tegen, een Israelier die we hadden leren kennen op de bus tussen Dali & Lijiang.
We besloten op een respectabele afstand te blijven, maar was toch best een rare ervaring.
Daarna besloten we met z’n 3-en een klooster net buiten de stads-kern te bezoeken. Hier was nog zeer weinig toerisme, en moesten we geen inkom betalen. Toen we daar aankwamen bleek er net een soort van “Debating-class” aan de gang te zijn voor de jongere monniken. De oudere monnik gaf ons toestemming om overal tussendoor te wandelen, en foto’s te nemen. We mochten zelfs een kijkje nemen in de keuken, en een hoop andere vertrekken.
Was een unieke, en geweldige ervaring.
Aangezien Tal ook zo snel mogelijk weg wilde uit Litang, charterden we met z’n 3-en een auto naar Kangding. Dit zou alweer een helse van een 7-tal uur worden over de slechte berg-wegen. Tot we opeens in een file terechtkwamen, bleek dat er zo’n 10 auto’s voor ons een kleine landslide was geweest, dwars over de weg.
Na een half uurtje wachten, besloot onze chauffeur terug te keren naar het vorige dorpje om daar wat te gaan eten, in afwachting dat ze ondertussen de weg weer vrij zouden maken. Toen we weer in de file kwamen, bleek alles net weer in beweging te komen. Een 2-tal uur later moesten we een bergkam over, en was het zeer mistig, en dat terwijl onze chauffeur al niet meer zo wakker was. Dus ben ik de hele tijd tegen hem blijven praten, vooral om hem aan te manen om regelmatig wat trager te rijden, en hem te wwaarschuwen telkens er een scherpe bocht aankwam. De Chinese manier van rijden is sowieso al niet direct geschikt voor bange mensen. Ze rijden hier meer op het baanvak van de tegenliggers dan op hun eigen baanvak. Het verbaast me dat er niet meer ongelukken gebeuren.
En natuurlijk maken ze veelvuldig gebruik van hun claxon, tot vervelens toe.
Uiteindelijk kwamen we in Kangding toe, waar we eerst nog, met al onze bagage, een 15-tal minuutjes steil de berg op moesten naar onze Guesthouse. (Die hadden we wel op de hoogte gebracht van onze vertraging)

In kangding wilden we niet echt blijven, dus vervolgden we onze trip de volgende ochtend met een bus-trip naar Chengdu.
Hierover lees je meer in het volgende verslag... :)