Georgie - Verslag 2

Dag thuisfront,

Hier zijn we met ons 2e verslagje.
Kzal beginnen met eerst nog wat algemeenheden te vertellen, en dan korte dag-verslagjes.
Even een normale dag tot nu toe schetsen. (7 op 7)
7.00 : Ontbijt
8.00 : Vertrekken met chauffeur naar werkplek
’s middags half uurtje ter plaatse lunch-pakket opeten.
17.00 :Stoppen met werken, en terug naar hotel, daar nog een tijdje alle data processen.
20.00 :Douchen en gaan dineren.
Ergens tussen 23.00 en 00.00 gaan we meestal slapen, of nog even wat lezen, en digitaal dagboek aanvullen. (Zowel in’t Nederlands als in’t Engels).
Zo’n hele dag in de buitenlucht rondlopen maakt dat je ’s avonds toch serieus moe bent.
En ’s avonds bij het diner hebben we ondertussen er een spelletje van gemaakt van wat hete pepers bij de maaltijd te bestellen, en dan allemaal een zo sterk mogelijke peper te eten, en laten zien dat je het heel lekker vindt, en helemaal niet zo straf.

Verder werkt het elektriciteitsnet hier regelmatig met pieken en dalen, en soms zelfs een paar uurtjes gewoon geen stroom.
Af en toe beetje onhandig, maar we trekken ons plan.

Tot nu toe is de samenwerking met Edwin (eigenlijk mijn baas) echt super, we hebben ongeveer dezelfde humor, en manier van denken. Heb ondertussen ook van hem al serieus wat complimenten gekregen, in zo verre zelfs dat hij denkt dat ik hier binnen 5 jaar mee ophoudt, omdat de job dan waarschijnlijk geen uitdaging meer zal zijn voor mij. We zullen daartegen wel zien, eerst zien dat ik alles kan waarmaken.
Het weer is tot nu toe niet al te vet geweest, alleen op de zondag na aankomst was het vrij goed weer, en verder alleen maar regen, en nog meer regen.
Gelukkig is het gisteren en vandaag ook zeer zonnig geworden. (vandaag is het zondag den 13e November). Laat ons hopen dat het de volgende dagen zo blijft.

Ondertussen kennen we onze chauffeur Sviadi ook al een dag of 10 , en is hij van een vrij gesloten weinig lachende Georgiër geëvolueerd naar een vrij goedlachse , best wel te pruimen , zeer behulpzame kerel.
Ondertussen heeft hij ook onze humor leren appreciëren en doet hij regelmatig gewoon mee, zonder dat hij gekwetst wordt door de dingen die we zeggen.

We hebben ook vernomen dat er komende vrijdag in Poti een nieuwe haven-terminal voor olie zal geopend worden, en daar zal de president Saakashvili en zijn Nederlandse vrouw Sandra Roelofs op aanwezig zijn. En op dit moment zijn ze aan’t regelen dat wij daar ook een uitnodiging voor zouden krijgen.
We zullen wel zien of dat gaat lukken, maar zou natuurlijk ook leuk zijn om dat mee te pikken.

En dan nu even kort de dag-verslagjes.

Vrijdag 11 November 2005

In België is dit een feestdag, maar hier natuurlijk niet, dus gewoon weer een werkdag. Vandaag hebben we de toegangsweg tot die 2e mijn ingemeten, en de gebouwtjes errond. Ondertussen ook de bevestiging gekregen dat die plannen echt wel goed waren, waardoor we het werk serieus kunnen verkorten.
Alleen was het weer vandaag echt zo slecht dat we er na een halve dag mee zijn opgehouden. Eerst even een warme douche genomen, en dan in ons bordeeltje wat gaan processen.
’s Avonds nog heel even naar ’t internetcafé , maar daar bleek de verbinding zo slecht te zijn dat we daar weer snel zijn vertrokken.
En in onze hoerenkeet aangekomen bleek de elektriciteit het weer niet te doen, dus zijn we allemaal maar snel in onze nest gekropen.
Buiten die eerste super-slechte nacht, heb ik echt wel deftig kunnen slapen.
En deden de mensen daar echt hun best om het naar onze zin te maken, zonder dat je dan moet gaan denken aan de diensten die daar normaal gezien worden aangeboden.

Zaterdag 12 November 2005

Vanmorgen onze spullen bij elkaar gepakt, en een 2e chauffeur alvast de grote kisten en onze persoonlijke bagage naar Poti laten brengen.
Ondertussen zijn wij dan voor de laatste keer naar de mijn gereden om de laatste dag te gaan meten. Gelukkig was het vandaag echt schitterend weer, dus hebben we nog heel veel kunnen meten.
De laatste stukken toegangsweg zijn nu ook af, en ook nog enkele stock-piles die aan die mijn liggen hebben we helemaal ingemeten. (Stock-piles, zijn een soort voorraadbergen met stenen). Alleen jammer dat de kwaliteit van deze stock-piles niet zo schitterend zijn.
Daarna terug naar Poti gereden, en terug in ons vorige hotel ingecheckt.
Waar we een deftige douche hebben, en zalig konden slapen.

Zondag 13 November 2005

Vanmorgen iets later opgestaan dan normaal, en afscheid genomen van onze chauffeur die samen met Bert (Projectmanager) enkele dagen naar Tbilisi gaat, en daarna waarschijnlijk ook daar blijft.
We hebben ondertussen wel al veel afspraken gemaakt, om misschien op’t einde van het project enkele dagen bij hem in Tbilisi te blijven.
Of misschien enkele dagen te gaan skiën in de Kaukasus.
Zodanig dat we misschien op die manier onze gewerkte zondagen deels of misschien helemaal kunnen recupereren.
We zullen wel zien hoe dat gaat aflopen.
Verder hebben we vandaag nog wat geprocesd, en daarna ben ik met Edwin eventjes een strandwandeling gaan maken langs de Zwarte Zee.
En nu zit ik dus weer op mijn hotelkamer dit verslagje wat bij te werken, alvorens we gaan eten,
We hebben ook al te horen gekregen dat we woensdag uit het hotel moeten omdat alle kamers worden vrijgehouden voor alle hoogwaardigheidsbekleders die gaan aanwezig zijn bij de opening van die nieuwe terminal.
Dus moeten we op zoek gaan naar een nieuw hotel, maar die liggen hier echt niet zo maar voor het grijpen, dus wordt de kans vrij groot dat we een heel eind verderop moeten gaan zoeken.
De volgende dagen gaan we ons dan bezig houden met de huidige situatie in de haven in kaart te brengen.
Ondertussen laten we een plaatselijke boot een beetje ombouwen, en wat spullen bij aanlassen, zodanig dat we hem kunnen gebruiken voor onze peilingen. En dan kunnen zij hem daar later ook voor gaan gebruiken.
En als al die aanpassingen in orde zijn, moet alles nog gekalibreerd worden.
Dus bestaat de kans dat we misschien enkele dagen technisch werkloos gaan zijn. En hier is relatief weinig om ons bezig te houden.
Ook daar zullen we wel zien hoe dat wordt opgelost.
Later meer hierover.

Maandag 14 November 2005

Vandaag een hele dag op ons klein kantoortje in de haven gezeten, en data geprocesd.
En nog wat extra kaartjes aangemaakt ter verduidelijking en dwars – en lengteprofielen, die dan naar kantoor kunnen gestuurd worden, zodanig dat ze aan de hand van deze data nog enkele belangrijke beslissingen kunnen nemen.
De WC bij ons kantoor is echt te smerig voor woorden, en stinkt geweldig.
Verder niets speciaals te melden.
Ondertussen ben ik zelf nog wat aan ’t studeren begonnen van een cursus Hydrografie die standaard op onze lap-tops staan.

Dinsdag 15 november 2005

Deze voormiddag verder alles klaargemaakt om straks te gaan verzenden.
Onze internet-lijn in ons kantoortje werkt nog niet optimaal, dus gaan we straks even alles verzenden in het plaatselijk internet-café, en dan zal ik ook weer dit verslagje proberen door te sturen.
Ze hebben ons beloofd dat we vanaf morgen een degelijke internet-lijn op ons kantoor zouden krijgen, met de mogelijkheid om met onze eigen lap-tops op het net te gaan.
Vandaag zijn we ook uit ons hotel gezet omwille van alle hoogwaardigheidsbekleders die gaan toekomen.
Ben eens benieuwd naar het hotel waar we vanavond gaan zitten. Zo’n 65 kilometer buiten Poti. (In Chakvi, vlak bij Batumi = toeristische badplaats)
De laatste dagen is het hier ook vrij goed weer geweest.

Ondertussen is het al avond, en zit ik hier in ons nieuwe hotel weer verder te typen.
Het internetcafé werkte echt supertraag, en op een gegeven moment viel de stroom weer uit, ditmaal omdat hun stroomgenerator zonder brandstof zat.
Even een jerrycan gaan laten vullen, en 10 minuten was er weer stroom.
Het nieuwe hotel valt supergoed mee.
We hebben super-ruime kamers, met een eigen woonkamer, 2 kleine terrasjes, en weer zicht op zee, niet te klagen dus.
Waarschijnlijk kunnen we hier via het hotel ook wel ergens op internet, maar we weten alleen nog niet hoe. Dat zoeken we morgen wel uit.
Ondertussen ook mijn contract toegestuurd gekregen, en dat viel ook weer serieus mee.
Wij hebben een netto-Nederlands-loon en voor het buitenland komt daar een coëfficiënt over heen. Die coëfficiënt wordt door 1 of andere onafhankelijke instantie bepaald, en is afhankelijk van de levensomstandigheden ter plaatse, klimaat,…. en dergelijke meer. En die coëfficiënt begint pas te tellen als je ergens 30 dagen zit, dan krijg je een buitenland contract, wel met terugwerkende kracht, dus voor die hele periode, en je verlof voor dat project.
Indien je ergens minder dan 30 dagen zit, krijg je gewoon een nachtvergoeding van 36 euro per nacht.
In Europa is die coëfficiënt meestal ergens rond de 1,3 of 1,4, en voor de rest van de wereld begint dat vanaf 1,6 meestal. En nu blijkt de coëfficiënt voor Georgië 1,93 te zijn. Maar wij hebben echt niet het gevoel dat het hier zo slecht is, maar blijkbaar staat er op internet nog steeds dat het hier gevaarlijk is. Wij hebben zelf nog nergens problemen gehad of ons onveilig gevoeld. Het zijn een beetje norse mensen, maar als je ze wat beter leert kennen, zijn het warme mensen. Ze hebben wel een groot eergevoel. Dus klagen we niet over de omstandigheden hier.
Tot nu toe altijd vrij deftig slaapplaatsen gehad, en bijna altijd goed gegeten.
Ondertussen ook vernomen dat er voorlopig niet genoeg uitnodigingen zijn voor ons allemaal om mee te kunnen naar de opening van die terminal, maar ze gaan nog proberen iets te regelen.
Omwille van die opening kan het zijn dat we zowel donderdag als vrijdag amper gaan kunnen werken.
Ook hier zullen we weer moeten afwachten, en even bekijken hoe het allemaal gaat lopen.
Hopelijk kan ik morgen alvast dit mailtje versturen.

Woensdag 16 november 2005

Hier zitten we dan weer op onze hotel-suite.
Nog steeds geen deftige internetverbinding in ons kantoor, blijkbaar ook helemaal geen mogelijkheid om vanuit het hotel te internetten.
Dus dat wordt afwachten wanneer ik dit mailtje zal kunnen versturen, ik doe mijn best om het zo snel mogelijk te doen, maar kan hier helemaal niets beloven.
Zoals al de rest hier in Georgië.
Er was ons beloofd dat vandaag de boot uit het water zou gehaald worden, en in het droogdok gezet, zodanig dat zij wat reparaties konden doen, en wij de aanpassingen laten doen voor onze peilingen.
Maar de boot ligt nog steeds in het water, en er is niemand die ons kan vertellen wanneer hij nu uit het water wordt gehaald.
En zo gaat het met veel dingen hier.
Eerst wordt er van iets gezegd dat het zeker in orde komt tegen bijv. vrijdag, dan komt het waarschijnlijk in orde tegen vrijdag, een tijdje later komt het misschien in orde tegen vrijdag, en weer wat later komt het misschien niet in orde tegen vrijdag, dan nog later is het waarschijnlijk niet in orde tegen vrijdag, en uiteindelijk is het zeker niet in orde tegen vrijdag.
Dan wordt er een nieuwe dag gezocht, en begint het hele spelletje van voor af aan.
Ook 1 van de problemen hier is dat er nog vele erfenissen zijn uit het Russische tijdperk, met het communisme.
De mensen zijn niet gewoon van zelf te denken, helemaal niet van zelf initiatief te tonen, of te nemen. En zeker geen verantwoordelijkheid te nemen.
Beslissingen kunnen mondeling gegeven worden, maar van zodra er iets op papier wordt gezet, en er moet iemand tekenen (En dus de verantwoordelijkheid nemen), is er niemand meer bereid te vinden.
Het is hier zo mogelijk nog een grotere bureaucratie als in België.
De beslissingen worden hier dus ook altijd doorgespeeld naar hogerhand, en daar durft, of wil ook niemand iets beslissen, dus duurt alles ontzettend lang.
We hebben nog steeds geen officiële referentiepunten gekregen om al onze metingen aan op te hangen. Dus zijn we vandaag bezig geweest met zelf een referentiepunt aan te maken, en daar alles naar te refereren, en dan passen we later wel alles aan. Hopelijk kunnen we dan vanaf morgen echt beginnen te meten.
Vanaf morgen komt de president al naar Poti voor een vergadering met al zijn gouverneurs. Die was eerst gepland in het gebouwtje waar ons kantoor ook is gelegen, maar ondertussen hebben ze toch beslist om het ergens anders te doen. En maar goed ook, anders zouden wij serieus beperkt worden in onze bewegingsvrijheid. Er zijn ook geen deftige WC’s in ons gebouw, dus dat zou een extra probleem opgeleverd hebben.
Ondertussen hebben ze de afgelopen dagen wel alle lampen aangedaan in de stad en vernieuwd, terwijl die normaal gezien gewoon niet branden. Alles wordt extra netjes opgepoetst, gras afgereden, …
We weten nog niets meer voor de receptie van vrijdag, afwachten maar.

Donderdag 17 november 2005

Vandaag eerst verder ons eigen referentie-station ingemeten, en daarna, in de namiddag al een groot stuk van de dijk ingemeten. ’s Avonds tegen een uur of 20.00 op kantoor vertrokken, en onderweg nog gaan dineren, in het restaurant van de neef van Shevernadze (de vorige president), (Met natuurlijk weer een heleboel toasts, op alles en iedereen) Zodanig dat ik nu pas op mijn kamer ben, rond 23.45. Dus ge ziet dat het zeer lange dagen zijn. En ondanks het feit dat ge niet die hele dag aan het werk bent, heb je toch heel weinig persoonlijke tijd. En ben je ’s avonds echt wel helemaal op.
Ondertussen hebben we vernomen dat we alsnog zijn uitgenodigd op de officiële opening, en op de lunch achteraf. Maar we zullen morgen wel zien of er iets van zal komen, want die plannen kunnen nog wel een paar keer wijzigen. Misschien kunnen we helemaal niet aan het werk, want vlak bij ons kantoor wordt er ook nog een toespraak gehouden, dus wordt beetje improviseren. Hopelijk kan ik van de gelegenheid gebruik maken om dit mailtje eindelijk te versturen.
Kzal ondertussen nog wat extra uitleg geven.(Naar aanleiding van vragen van sommige mensen.)
Wij zitten hier dus inderdaad de hele tijd op hotel. Allemaal betaald door het project, alsmede ook ons eten, en dergelijke. Kheb hier tot nu toe nog geen cent (of Larie=plaatselijke munt)uitgegeven. Best wel handig om te sparen zo.
Dit heeft ook te maken dat wij hier in de voorbereidende fase zitten.
En natuurlijk hangt er ook veel af van het project zelf, en de project-tijd, en natuurlijk ook de mogelijkheden ter plaatse.
Soms krijg je met enkele mensen samen een huisje, of een appartementje.
Soms slaap je eerder in een container. Wij zijn daar soms om een eiland te maken, en dan is daar enkel een zand-vlakte, en verder helemaal niets.
Eens het project zelf loopt, heb je meestal ook iets regelmatigere uren, beginnen om 7.00 en stoppen om 19.00.
Dus als je nog ver moet rijden, moet je dus best wel vroeg opstaan.
Er zijn blijkbaar in sommige streken in Georgië toch nog wat onlusten.
In het Noorden (Zuid-Ossetië) en in het Noord-Westen (Abchazia). Dus in die streken is het echt niet veilig.
De streek waar wij nu zitten heet Batumi, met als hoofdstad de stad Batumi, en was tot vorig jaar ook nog onveilig. De president is hier naar het schijnt vorig jaar , zonder wapens of dergelijke bij te hebben, over straat gaan lopen, en is dan voor een tank gaan staan. En heeft er op die manier kunnen voor zorgen dat de tanks zich terugtrokken, en daardoor de opstand ten einde was.

Vrijdag 18 november 2005

Vanmorgen zijn we nog net op ons kantoor geraakt alvorens een hele hoop wegen afgesloten werden, i.v.m. het bezoek van de president.
Dus eerst nog wat gewerkt op kantoor zitten werken, en tegen een uur of 13.00 zijn we dan naar het diner gegaan.
Daar kregen we dan weer te horen dat de plannen alweer zijn veranderd.
Eerst zou de opening in de voormiddag zijn, en daarna de lunch, samen met de president. Dan zou eerst de lunch komen met de president, en daarna de opening. En uiteindelijk hebben we de lunch genomen zonder de president, en is hij enkel naar de opening gekomen.
Er waren daarbuiten nog wel een hele hoop hoogwaardigheidsbekleders aanwezig.
Onder andere de Ambassadeur van Israël, Ambassadeur van Turkije in Georgië, Ambassadeur van Georgië in Turkije, Ambassadeur van Azerbeidzjan, en nog een hoop plaatselijke hoge pieten.
Dus liep er een hoop security rond, en zeker op het moment dat de president er zelf was. Maar ik heb toch foto’s mogen nemen. Was wel eens leuke ervaring.
De president is blijkbaar wel een gast die vooruit wil met het land. Sympathiek, dynamisch, en open-minded.
Hij is zelf bijna 38, en zijn vrouw verwacht een baby tegen Kerstmis.
Na de opening waren we nog uitgenodigd op de koffie bij Dimitrios, een Griek die in Poti de ship-yard nieuw leven moet inblazen, en herstructureren.
Hij logeert zelf ook in hetzelfde hotel als ons (al sinds mei), en ’s avonds met hem en nog wat Griekse werknemers van hem gedineerd.


Zaterdag 19 november 2005

Vandaag gewoon voormiddagje op kantoor, en in de namiddag verder de dijk gaan opmeten. ’s Avonds op hotel naar enkele afleveringen van “Band of Brothers” gekeken. En morgen gaan we waarschijnlijk niet werken, maar samen met die bende Grieken een opgraving in de buurt bekijken.
We zullen wel zien wat dat weer gaat worden.
Ondertussen is de boot die onze peilboot moet worden, nog steeds niet uit het water gehaald, dus dat ziet er weer niet zo goed uit.

Zondag 20 November 2005

Vanochtend voor de 1e keer beetje uitgeslapen, we zouden pas om 11.00 vertrekken. Kben wel al om 8.00 opgestaan, maar heb dan eerst wat gelezen, uitgebreid gedoucht, tasje thee gaan drinken, en nog wat gelezen. Tegen 10.00 gaan ontbijten, en dan tegen een uur of 11.00 vertrokken met de 4 Grieken, en hun driver George. Het was iets meer dan een uur rijden.
Het waren niet echt opgravingen, maar eerder een oude stad, van ergens rond de 4e eeuw BC.
Daar een anderhalf uurtje rond gelopen, en dan zijn we verder gereden.
We wisten eerst niet waarnaartoe we reden. Uiteindelijk bleek het naar de grens met Abchazie te zijn. George (Driver van de Grieken) is daar vroeger nog minister geweest. Het was een vroeger een soort van onafhankelijke staat binnen Georgië, maar dan zijn de Russen daar binnen gevallen, en is George ook moeten vluchten, door de bergen.
Maar aan die grens zelf was eigenlijk heel weinig te zien. Maar daar hadden we wel weer meer dan een uur voor gereden. Daarna zijn we dan naar een restaurantje gegaan. En na de maaltijd is er nog gedanst geweest, samen met de plaatselijke bevolking.

Normaal gezien zou het moeten lukken om morgenvroeg deze mails te versturen.
Laat ons hopen dat het nu in orde komt.

Ondertussen dus toch weer een dag verder, en de mail nog niet deftig kunnen versturen, misschien hebben sommigen hem wel gehad via hotmail, maar dat was dus eigenlijk niet de bedoeling.
Het probleem zit hem niet meer in de internet-verbinding. We hebben nu voor elk van onze lap-tops een apart IP-adres gekregen, dus kunnen we zonder al te veel problemen op het nog steeds trage net. Maar er was wel een ander probleem.
Onze computers zijn opgebouwd uit verschillende beveiligde delen, zodat we als we op kantoor op het intra-net zitten geen virussen kunnen binnenbrengen.
Maar een hoop programma’s gaan dus ook via die zogenaamde PRO- schijf.
Op ons FLEX-gedeelte kunnen we zelf vanalles opzetten, en wat mee prutsen.
Maar dat geeft dus ook wat problemen met Outlook, met name met de adressen-bestanden.
Normaal gezien moet het nu morgen wel lukken.
Als het ergens lukt om even tussen het werken door er mee bezig te zijn.

Verder hebben we vandaag de rest van die dijk uitgewerkt.
En te horen gekregen dat zelfs het departement Geodesie van de overheid de verantwoordelijkheid niet wil of durft nemen om ons vaste punten te geven.
Nu kan het zijn dat Edwin even naar Tbilisi gaat om met 1 of andere professor geodesie van de universiteit te bekijken wat we wel kunnen gebruiken.
Ondertussen ook bevestiging gekregen dat de boot niet in het droogdok gaat, maar morgen gewoon met een kraan er wordt uitgehaald, wat voor ons eigenlijk nog beter is, alleen had het wel wat eerder mogen gebeuren.

Verder valt alles nog zeer goed mee hier. Niet al te koud, zeer goede onderlinge sfeer. Werk dat me wel ligt.

Allemaal heel veel groetjes, ik zie er toch al een beetje naar uit om wat terug uit de rusten, en gewoon te gaan drinken.

Ikke