China - Verslag 1

Hoi allemaal,

Hier zijn we eindelijk nog eens met een verslagje.
Ik weet het, ik moet nog een hoop oude verslagen posten (de meesten zijn al wel geschreven), en een hoop foto’s.

Op dit ogenblik ben ik op een 5-weekse trip in China, samen met Djoanna, een Filippijnse collega van mij.
We hebben eerst 5 weken aan boord van de Highland Rover (alweer), gewerkt in Israel. En na die 5 weken hebben we ons direct laten doorvliegen naar Hong Kong. En na 5 weken laten we ons weer terugvliegen vanuit Peking naar Tel Aviv voor weer 5 weken werken. Ik zal dus pas tegen half december weer in Belgie te bewonderen zijn.

Voor Djoanna is het de 1e keer dat ze gaat backpacken, dus wordt wat afwachten hoe dat gaat verlopen.

We zijn dus onze trip begonnen in Hong Kong.
Jammer genoeg valt de 1e week van onze trip samen met de “Golden Week” in China. Die week heeft iedereen in China een weekje vrij, om te kunnen gaan rondreizen, wat de meesten dus ook doen. Vrij moeilijk dus voor ons om bus-tickets en betaalbare accommodatie te vinden. De prijzen worden voor die week soms vervijfvoudigd. En we zullen het geweten hebben...
Het probleem begon dus al met het boeken van accommodatie in Hong Kong.
Elke dag dat we wachtten, werden de hostels alsmaar duurder.
De 30e september ’s namiddags geland op Hong Kong. De luchthaven van Hong Kong is opvallend groot, en druk. Er zijn 2 terminals, waarvan vooral Terminal 1 tot de verbeelding spreekt; dit is de 3e grootste terminal ter wereld. (Na deze van Dubai & Peking) De luchthaven zelf, Chek Lap Kok genaamd, is met zijn 50 Miljoen passagiers bovendien 1 van de drukste ter wereld. (En is aangelegd op een kunstmatig eiland, gebouwd door mijn vorige werkgever Boskalis). Ondanks zijn omvang, en zijn intens luchtverkeer, behoort Chek Lap Kok tot 1 van de beste ter wereld. We zijn dan ook vlot door alle controles geraakt, en hadden vrij snel onze bagage ter beschikking.

Vanop de luchthaven met de Airport Express naar het centrum, en naar onze hostel. Daarna zijn we nog even de stad ingetrokken om wat te gaan eten, en naar de lichtshow gaan kijken aan de waterkant. Hong Kong bestaat voornamelijk uit 2 grote delen Kowloon, het gedeelte op de wal, en Hong Kong Island, zoals de naam het zegt, op een eiland, en ertussen Victoria Harbour.
Ondertussen hadden we ook al geprobeerd om eens bus te boeken van Shenzhen (aan de grens van Hong Kong met China) naar Yangshuo, onze 1e echte bestemming. Maar vanwege de “Golden Week” was er natuurlijk niets meer beschikbaar van de bussen die te boeken zijn vanuit Hong Kong. En verder konden ze ons absoluut geen informatie geven.

De volgende ochtend hebben we vanop Hong Kong Island de ferry genomen naar Macau. Een voormalig stukje Portugese kolonie, maar nu teruggegeven aan China. Het heeft, zoals vele andere gebieden in China, wel een speciale status.
Macau is misschien bij sommigen wel bekend vanwege zijn vele casino’s. Het blijkt zelfs, dat Macau een grotere omzet draait dan Las Vegas.
Eerst hebben we enkele bezienswaardigheden bezocht, en daarna zijn we eerst naar “The house of the dancing waters” gaan kijken, een show gemaakt door Franco Dragone. (Een Belg die ook de meeste Cirque Du Soleil-shows heeft gemaakt).
Deze show wordt opgevoerd in een groot hotel-complex, in een speciaal voor deze show ontworpen zaal.
Het moet gezegd worden, de show was geweldig goed. Een aanrader voor iedereen die hier eens in de buurt komt... ;)
Daarna konden we er niet genoeg van krijgen, en zijn we nog naar “Zaia” gaan kijken, een Cirque Du Soleil-show die wordt opgevoerd in “The Venetian” 1 van de grotere casino’s in Macau.
Tussendoor zijn we ook nog in wat andere casino’s gaan rondlopen, en kijken, maar hebben zelf nergens gespeeld.
En na de show (die OK was, maar niet geweldig), weer de ferry op naar Hong Kong, en direct naar bed.

Zondag de 2e Oktober, hebben we in de voormiddag eerst de Victoria Peak bezocht, van waaruit je een overzicht hebt over het belangrijkste gedeelte van Hong Kong. (Met al zijn wolkenkrabbers).
Tegen lunchtijd besloten we dan om alvast naar Shenzhen te gaan, zodanig dat we wat meer tijd zouden hebben om een Slaap-bus te regelen.
Het vervoer naar de grens, en de grens-controle zelf, verliep allemaal een pak vlotter dan verwacht.
Toen we het immigratie-gebouw uitkwamen werden we meteen aangesproken door een agent, die vroeg waar we naartoe wilden. Hij bracht ons wat verder naar een klein reis-bureautje, waar we direct het gewenste ticket konden boeken.
Bleek dus dat we voor niets zo veel vroeger hier naartoe waren gekomen, dus moesten we zo’n 6-tal uren de tijd wat doden.
Wat rondgelopen in een winkel-centrum... En hier werden zelfs al (nep) I-Phone-5’s verkocht, die officieel nog niet eens op de markt zijn.
Heb me door de prijs toch laten verleiden om een (nep) I-Phone-4 aan te schaffen.

Tegen de avond dan vertrokken met de nachtbus naar Yangshuo, zo’n 9 uur rijden. De bedden waren jammer genoeg slechts 180 cm lang (Ik ben er 190), en de breedte van de bedden was ongeveer 80% van de breedte van mijn schouders. Hoef jullie niet te vertellen dat ik geen geweldige nacht heb gehad.
Op de bus nog kennis gemaakt met 2 Engelsen (Luke & Grant) die Engelse les gaven in Shenzhen, en nu dus zelf ook een weekje vrij hadden. En een andere Engelsman (John) die net weer vertrokken was op een wereldreis van 9 maanden.
Tegen 4.30 waren we al in Yangshuo. Gelukkig is de Mc Donalds daar 24 uur per dag open. Dus hebben we daar met z’n 5-en wat rondgehangen tot de hostels hun deuren openden. Gelukkig nog een schappelijk geprijsd hostel gevonden voor 2 nachten.
Nadat we ingecheckt waren, zijn we op zoek gegaan om 2 fietsen te huren om wat van de prachtige omgeving te gaan verkennen.
Uiteindelijk vonden we een electrisch soort van tandem.
En de verhuurder vertelde ons, dat we hier met 2 personen erop zeker 45 km mee konden afleggen. We vertelden hem waar we naartoe wilden (Silver Cave), en dat zou geen probleem zijn. Op de weg daar naartoe, lagen er nog enkele andere bezienswaardigheden, maar die wilden we op de terugweg doen.
Toen we aankwamen op het verste punt, bleek dat de batterij van onze “tandem” helemaal leeg was. Gelukkig hadden we het telefoonnummer van de verhuurder meegekregen. Aangezien zijn Engels, zeer beperkt was, was het voor ons zeer moeilijk om uit te leggen wat het probleem was. Uiteindelijk afgesproken dat we zouden beginnen met terug te fietsen, en dat zij ondertussen ons tegemoet zouden komen om ons op te halen. En we zouden elkaar halverwege bij 1 van de bezienswaardigheden ontmoeten.
Dus begonnen wij aan de best wel zware trip terug. Toen we aan Moon Hill, ons afspraakpunt aankwamen, bleek er nog niemand te zijn. Na ongeveer 1 uur wachten zagen we toevallig Grant & Luke, zij hadden ook fietsen gehuurd, maar met een gids erbij, die vrij goed Engels sprak. Dus heeft hij snel met onze verhuurder gebeld. Bleek dat die ondertussen aan de Silver Cave stond. Dus moesten we weer 45 minuten wachten tot hij bij ons was.
Bij ons aangekomen, bleek dat hij samen met een vriend op de motor was gekomen, en dat ze van plan waren om de electrische tandem te slepen met een elastiek, en dat wij voor hun benzine moesten betalen. Dat zagen wij natuurlijk niet zitten, en we besloten om de lege “tandem” bij hen achter te laten, en ander vervoer terug te nemen. Uiteindelijk zijn we met z’n 3-en op de motor weer naar Yangshuo gereden, en is de verhuurder zelf met de lege “tandem” terug gereden. Moet jullie niet vertellen dat ik die nacht zeer goed geslapen heb.

Maar vooraleer het zo ver was, hadden we nog tickets geboekt om naar een spektakel te gaan kijken op de Li-rivier.
Dit wordt sinds 2004 opgevoerd met zo’n 600 “acteurs”, voornamelijk boeren, en vissers uit de nabij gelegen dorpjes. De regisseur van dit avondgebeuren is dezelfde die de Openings-ceremonie heeft geregisseerd van de Olympische Spelen in Peking 2008.
Het was best eens leuk om gezien te hebben, maar ik hoef het niet echt een 2e keer te zien... :)

De volgende ochtend hebben we eerst wat uitgeslapen, en daarna een lokale bus genomen die ons een uurtje Noord-waarts bracht, naar Yangdi. Van daaruit hebben we een Bamboo-raft genomen die ons gedurende anderhalf uur stroomafwaarts naar Xinping bracht, dwars door het prachtige Karst-landschap. Dit landschap vind je ook terug op de briefjes van 20 Yuan. Jammer genoeg was het wel vrij bewolkt, en miezerde het af en toe.
Die avond zijn we gaan kijken hoe de lokale vissers vissen. Ze hebben enkele Cormoranten aan boord, waarvan de keel met wat draad is dichtgemaakt. De vogels duiken dan naar vis, maar kunnen ze niet doorslikken. De visser haalt de vogels aan boord, en neemt de vis uit hun bek.
Bij terugkomst op de kamer bleek mijn nieuwe (nep-) I-Phone het al niet meer te doen. Zonder aanwijsbare reden hield ie er opeens mee op.
Zal hem nog wel eens ergens onderweg proberen te laten herstellen.

De volgende ochtend vertrokken we zeer vroeg met al onze bagage op een trip naar de Longji-Rice-Terraces.
Na een dikke 2 uur rijden bleek dat de terrassen in de mist lagen.
Toch vol goede moed begonnen aan de vrij steile beklimming.
Maar, jammer genoeg, zouden we zelfs geen glimp van de terrassen kunnen opvangen. (Zal gewoon enkele foto’s van internet halen, om te laten zien hoe het er uit zou moeten zien :) )
Op de terugweg lieten we ons afzetten in Guilin, om van daaruit naar Kunming te vliegen. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om de trein te nemen, maar die bleek voor de komende 5 dagen volledig volgeboekt te zijn. Dus bleef ons alleen het vliegtuig over. Wat natuurlijk een ramp is voor ons budget, maar nood breekt wet. In Kunming wilden we niet te lang blijven, wegens grote stad, waar weinig te zien is. De volgende morgen gingen we met al onze bagage naar het trein-station, waar we de bagage achterlieten in een depot. We trokken een 2-tal uurtjes verder buiten de stad, waar het Stenen Woud van Shillin zich bevindt.
Jammer genoeg moesten we daarvoor eerst met een lokale bus naar het East-Bus-station, aan de andere kant van de stad. Maar de hele uitstap bleek zeker de moeite waard te zijn.

Vanuit Kunming wilden we dan tegen de avond (late namiddag) met de trein naar Dali. Maar, alvorens we de trein konden boeken moest ik nog eerst wat extra geld laten wisselen, want we konden niet betalen met de Visa-kaart. Djoanna bleef voor het station wachten met de bagage, terwijl ik op zoek ging naar een bank, waar we konden wisselen. 1 van de weinige banken die buitenlands geld wisselt is de “Bank of China”. Die bleek ongeveer 15 minuten wandelen van het station te zijn. Onderweg daar naartoe kwam ik enkele banken tegen met ATM, maar nergens werd mijn transactie toegelaten. (2 dagen later zou mijnen Euro vallen, dat de banken Maestro geblokkeerd hebben buiten Europa, en dat dit slechts op persoonlijk verzoek weer wordt gedeblokkeerd voor 3 maanden per keer). Dus verder doorgewandeld naar de Bank of China. Daar aangekomen, bleek het al 17.30 te zijn, natuurlijk juist het uur dat de bank sluit, en het personeel dat nog aanwezig was, kon niet meer aan het geld. En we hadden het geld echt nodig om de trein te kunnen nemen. Dus lichte paniek kwam opsteken.
Maar, het personeel van de bank raadde mij aan om aan de overkant van de straat te proberen om te wisselen in een groot hotel. Dus, ik besloot in de veilige omgeving van de bank, om alvast wat geld uit mijn geld-buidel onder mijn kleren te halen. Toen bleek dat ik in die geldbuidel nog vrij veel Chinese Yuan had zitten, wat ik blijkbaar vergeten was. Dus, helemaal voor niets zo ver gelopen, en gepanikeerd.
Terug aan het treinstation, bleek dat de eerstvolgende trein naar Dali waar nog plaats op was, pas om 23.00 zou vertrekken.
Er zouden nog wel bussen vertrekken vanaf het West-Bus-station. Dus, wij met de taxi daar naartoe. Toen we uit de taxi stapten, boden er een hoop mensen ons vervoer aan met hun eigen wagen, of een mini-bus, rechtstreeks naar Dali, voor een schappelijke prijs. (Dat was alleszins wat we dachten te begrijpen, want in China spreken er zeer weinig mensen Engels, zelfs niet op de toeristische plaatsen. Blijkbaar zijn ze weinig geinteresseerd in Westerse toeristen, aangezien er zeer veel Chinese toeristen zijn, die in hun eigen land rondtrekken.)
Om verder te gaan. Gingen wij met een jongedame mee, naar een nabij gelegen parking. Ze legde ons uit dat de auto hier direct zou zijn. Na een half uurtje wachten nog steeds geen wagen te zien, alleen daagden er nog 2 mannen op. En er begon opnieuw een bizarre discussie over het geld die wij niet helemaal begrepen... Zouden we nu met z’n 4-en + bestuurder in 1 wagen gaan, en wij betalen voor de hele wagen? Zouden zij mee gaan, en zelf ook betalen? In ieder geval duurde het ons allemaal wat te lang, en vertrouwden we het zaakje niet helemaal meer. Dus besloten we gewoon terug naar het bus-station te gaan, en de gewone bus te nemen, die 5 minuten nadat we daar waren direct vertrok.
Wij dus op weg naar Dali...

Het vervolg, lees je in het volgende verslag...