Canada 2010 - Verslag 2

Hier zijn we weer, voor ons 2e, en laatste verslagje van onze Canada-reis.
Ik ben vorige keer gestopt op de Inside Passage (Zaterdag 24 Juli).
Onderweg hebben we in totaal een 10-tal Humpback-Whales gezien. (Bultruggen)
Sommige van hen hebben we ook zien “Breachen” (= omhoog springen uit het water). Wel jammer dat de meesten van hen vrij weg waren, dus de foto’s zijn niet van de allerbeste kwaliteit.
We hadden op voorhand een bed gereserveerd in Port Hardy, aangezien we daar ’s avonds laat zouden aankomen. Dus, toen we van de ferry reden, zijn we direct daar naartoe gereden.
Dit was met voorsprong onze slechtste slaapplaats.
We wisten dat we geen “Private Room” hadden, en dat we op een dorm zouden slapen. (= Slaapzaal).
De dorm-ruimte was ongeveer 15m x 15m.
In het midden stond er een tafeltennis-tafel, en in 1 hoek stonden er wat tafeltjes,zetels, en een kookhoek; en langs 2 zijden stonden er een 15-tal stapelbedden. (Een dubbelbed onderaan, en een enkel bed erboven)
’s Morgens vroeg, rond 5.00 stonder er een hoop mensen op, die zouden inschepen op de Inside Passage, in de omgekeerde richting. En die begonnen in alle vroegte hun volledig ontbijt klaar te maken, met het nodige lawaai.

Enfin, na een korte nacht, stonden ook wij rond 7.00 op. (Zondag 25 Juli)
En na een eenvoudig ontbijt reden we 40 minuutjes van Port Hardy, naar Telegraph Cove.
Hier zouden we meegaan met een Whale-watch-trip.
We zaten met zo’n 20 man op een boot waar plaats was voor 40 man, dus we hadden best wel plaats genoeg. Buiten de schipper, die toevallig ook de eigenaar was, en zo’n 30 jaar ervaring had, was er ook een Marien-Biologe aan boord, die al onze vragen zou beantwoorden.
Er werd ons op voorhand wel al verteld dat ze de afgelopen 2 dagen geen enkele Killer-Whale (Orca) hadden gezien.
Na een klein uurtje gevaren te hebben dacht de kapitein in de verte iets gezien te hebben; en na nog een kwartiertje varen, bleken het inderdaad enkele Orca’s te zijn. Jammer genoeg zaten ze net in een beschermd Marien reservaat, waardoor we er niet dichter bij mochten gaan.
Dus hebben we de motoren even afgezet, en de Hydrofoon over boord gehangen, hierdoor konden we de walvissen met elkaar horen praten.
Echt geweldig om te horen.

Een tijdje later werden er enkele andere Orca’s gesignaleerd die buiten de reservaat-zone zwommen, dus zijn we daar naartoe gevaren.
Bleek een moeder, met een nog vrij jong kalf te zijn, van ongeveer 6 maanden oud. Vervolgens zijn we op een andere plek nog naar Harbour Seals gaan kijken, en 1 Humpback; en ook enkele Dalls Porpoises. (Een soort van Bruinvissen)
Voor diegenen die het interesseert; er zijn 3 grote soorten Orca’s.
De “Resident Orca’s”; dat zijn Orca’s die zowat in hetzelfde gebied blijven (Maar wel zo’n 150 km kunnen afleggen). Die eten normaal gezien enkel zalm, en zijn uitgebreid in kaart gebracht. Elk individu is gekend, en benoemd.
Dan heb je de “Transient Orca’s”, dit zijn Orca’s die af en toe in bepaalde gebieden langskomen (Op zeer onregelmatige tijdstippen), en zij eten Bruinvissen, zeehonden, en soms een kleine walvis, die ze in groep aanvallen.
De Orca’s die wij in Telegraph Cove hebben gezien waren allemaal van “The Northern Residents”. De meesten van deze Orca’s komen ook af en toe naar dezelfde plaatsen terug, en zijn dus ook in kaart gebracht.
En dan heb je nog de “Offshore Orca’s”, die leven verder op zee.

Na onze Whale-watch-trip van een kleine 4 uur, zijn we dan verder gereden naar Tofino.
Een klein gezellig dorpje langs de West-kust van Vancouver Island.
Aangezien er daar nog zeer weinig accommodaties vrij waren, hadden we geboekt in een B&B (Bed & Breakfast).
En die viel reuze-goed mee; vrij dicht bij het centrum, zeer vriendelijke mensen, en een uitgebreid ontbijt.
’s Avonds nog snel iets gaan eten, en daarna op tijd onder de wol.
Want, de volgende ochtend was het weer vroeg dag (Maandag 26 Juli).
Om 6.30 werden we verwacht aan het bureautje waarmee we zouden gaan Bear-Watchen. De reden dat we zo vroeg moesten vertrekken was dat het kort daarna Laag-water zou zijn. En met laag-water, komende beren naar de waterlijn, om daar grote stenen om te rollen, en te zoeken naar Schaaldiertjes onder die rotsen; krabbetjes e.d.
En, zoals gewoonlijk hadden we ook op dez trip weer een hoop geluk.
Eerst kwamen we een solitaire, mannelijke beer tegen, en daarna een moeder met 3 kleintjes. Dan zijn we even gaan kijken naar enkele Harbour-seals, en enkele bruinvissen.
Op de terugweg zagen we op een andere plek een moeder met 2 kleintjes, en nogmaals een solitaire mannelijke beer.
We waren weer verwend geweest.
Rond de middag zijn we dan een Rainforest-trail gaan doen, 2 lusjes van 1,2 km.
En in de namiddag zijn we op een 2e Whale-watch-trip gegaan, met dezelfde organisatie als de Bear-watch-tour.
We zijn met een Zodiac geweest, en onze schipper was 1 van de First Nations (= Indianen). Eerst gingen we naar een plek waarvan hij wist dat er al enige tijd een Grijze Walvis zat. Het duurde even, maar uiteindelijk hebben we hem toch gevonden. Tijdens de winter-maanden overwinteren de meeste Grijze Walvissen ergens in de buurt van Baja – California.
En dan in de periode Maart-April, migreren ze met zo’n 20.000 naar de voedingrijke gebieden in Alaska.
Maar sommigen van hen, blijven de hele tijd hangen voor de Canadese kusten.
Ze komen telkens een 4 a 5-tal keren naar boven, en duiken dan voor iets langere tijd dieper naar beneden. En dan is het maar de vraag waar ze weer gaan bovenkomen. Soms is het echt wel zoeken.
En op een gegeven moment is hij op zo’n 4 a 5- meter naast onze Zodiac omhoog gekomen, alweer een fantastische ervaring.
Maar volgens onze gids weet hij exact wat hij doet, en komt hij gewoon even dag zeggen. Er was dus geen risico dat hij onder de boot omhoog zou komen.

Dan zijn we nog even gaan kijken naar wat Stellar Lions (Zee-leeuwen)
Waarna we op zoek gingen naar Humpbacks.
Na zo’n 15 minuten gezocht te hebben, maakte onze schipper plotsklaps rechtsomkeer, en ging met hoge snelheid weer naar binnen varen.
Iets later vertelde hij ons dat er 2 Transient Killer Whales gespot waren.
Dit gebeurt daar slechts een 4-tal keren per jaar; en aangezien de Orca voor zijn volk een zeer speciale betekenis heeft, was ook hij opgewonden.
Toen we op de plek aankwamen waar ze het laatst gezien waren, bleken er al een 5-tal andere bootjes te liggen. Die stonden allemaal met elkaar in contact, en iedereen nam een sector voor zijn rekening.
Nog een 20-tal minuten later stoof onze boot weer weg, gevolgd door de andere boten, de Orca’s waren wat verderop gesignaleerd.
Uiteindelijk waren wij de eersten die aankwamen, en blijkbaar (En gelukkig maar) bestaan er tussen alle bedrijfjes bepaalde afspraken.
Omdat wij er eerst waren, mochten wij als eerste lateraal aan de Orca’s gaan varen, wel op een afstand van zo’n 100 meter.
Het bleek te gaan om een moeder van ongeveer 45 jaar, met haar zoon van zo’n 25 jaar. Orca’s blijven steeds in dezelfde familie rondzwemmen gedurende hun hele leven. En aangezien deze moeder voorlopig enkel een zoon heeft, is deze tak gedoemd om uit te sterven.
Voor de zoveelste keer hadden we er weer een geslaagde missie op zitten.

De volgende morgen (Dinsdag 27 Juli) zijn we na het ontbijt doorgereden naar Nanaimo. Hier hadden we 2 nachten geboekt in de Jeugdherberg.
Maar, bij aankomst bleek dat er in Nanaimo veel minder te zien was dan we gedacht, en gehoopt hadden. En erbovenop kregen we nog een boete van 15 CAD (Canadese Dollar) omdat we een half uurtje te lang geparkeerd hadden...
Dan zijn we maar aan de receptie gaan vragen of we 1 nacht mochten cancellen, en gelukkig werd dit toegestaan.
We zouden normaal gezien 1 nacht gaan slapen bij een collega van mij in Victoria. Maar dat zijn er dus uiteindelijk 2 geworden.

Op Woensdag 28 Juli zijn we dan naar Victoria gereden.
Hier konden we bij Tony (1 van onze Engelse R.O.V.-pilots) en zijn Canadese vrouw Liz blijven logeren.
En aangezien Liz iemand is die haar gasten graag overal mee naartoe troont, hebben we samen met hen gedurende 2 dagen de hele omgeving van Victoria verkend. Was super-gezellig bij hen, en we genoten van hun geweldige gastvrijheid.

Op Vrijdag 30 Juli hebben we dan de ferry genomen van Swartzbay (Vlak boven Victoria) naar Tsawwassen (Net onder Vancouver).
Van hieruit moesten we dan nog een 2-tal uur rijden naar Yale.
Hier zouden we de volgende dag gaan raften, en logeerden we in een zeer oude B&B van de Raft-organisatie. Een schitterend, oud huisje (van ergens rond de jaren 1850, ten tijde van de Goldrush in die streek), met jammer genoeg ook zeer oude bedden, en oncomfortabele matrassen.
Die namiddag hebben we gewoon in de tuin gezeten; wat gelezen, en wat genoten van het zonnetje.

De volgende morgen (zaterdag 31 Juli) zijn we dan met een hele groep gaan raften op de Thompson-River.
Er waren 2 Power-rafts, en 2 Peddle-rafts.
Op de power-rafts, kan je met een 15-tal personen op, en hoef je zelf helemaal niets te doen. Er zit achteraan een grote buitenboord-motor op, en er is een begeleider die je veilig overal doorheen stuurt.
Wij zaten in 1 van de Peddle-rafts. Hier moet je zelf dus peddelen, en mee stuwing geven aan de raft, zodanig dat het gemakkelijker is voor de begeleider om te sturen. Het bleek niet echt een moeilijke rivier te zijn, maar af en toe wel leuke rappids. (Voor de geinteresseerden het was een categorie 3-rivier)
Toen we na de lunch bijna een uurtje verder waren, bleken de 2 Power-rafts ergens aan de kant te liggen, dus zijn wij daar ook maar gestopt.
Bleek dat 1 van hun passagiers in een rappid was rechtgestaan, en op een gegeven moment was de boot naar beneden gegaan. Met als gevolg dat hij even in de lucht zweefde. Toen hij weer naar beneden kwam, kwam de boot natuurlijk weer omhoog. Met als gevolg dat hij zeer hard op de bodem terecht kwam, en zijn enkel was gebroken, en een beetje gedraaid.
Iedereen de kant op, en direct de ambualnce gebeld.
Iets meer dan een uur later kwam het rescue-team van de brandweer er aan, maar aangezien de wanden naast de rivier veel te steil waren, konden ze hem niet naar boven brengen.
Dus, werd eerst zijn enkel zo goed mogelijk gespalkt, en werd die man verdoofd.
Vervolgens moesten ze dan, met 2 medics aan boord, verder de rivier afvaren, en werd hij aan het einde opgewacht door de ambulance.
Hierdoor hadden wij natuurlijk ook bijna 2 uur vertraging opgelopen.
Na het raften moesten wij nog zo’n 3-tal uur rijden naar Vancouver, waar we naar de afsluitende avond zouden gaan kijken van een groot vuurwerk-festival.
Maar door onze vertraging hebben we dat aan ons laten voorbij gaan.

Vanmorgen (Zondag 1 Augustus) hebben we dan weer onze bagage volledig ingeladen, en de auto uitgemest.
Zodanig konden we tegen de middag naar de luchthaven rijden voor onze vlucht naar Dusseldorf.
(Ik ben nu het laatste stuk verslag in het vliegtuig aan het schrijven)
Als we weer thuis zijn, probeer ik zo snel mogelijk dit 2e, en laatste verslag online te zetten, met waarschijnlijk wat later ook nog wat foto’s.

Zo komt er weer een einde aan een fantastische (Ook vrij dure) reis.
We hebben in totaal bijna 5300 km gerede. (Met een wagen die er iets meer dan 2000 km op de teller had toen wij hem kregen... :))
We hebben zeer veel hertjes gezien, enkele Adelaars (Gewone en zee-arenden), een 20-tal Zwarte Beren, 1 Grizzly, een 10-tal Wapiti-herten, een 15-tal Bultruggen, 1 Grijze Walvis, een 15-tal Orca’s, enkele Zee-honden & zee-leeuwen, enkele Bruinvissen en 1 Coyote !!
En natuurlijk de onbeschrijfbaar mooie natuur.
Absoluut een aanrader voor iedereen om ooit gedaan te hebben.
Laat maar weten als je info moet hebben.

Bedankt, en tot de volgende keer maar weer...

Ikke