Peru - Verslag 2: "El condor pasa"

El condor pasa

Dag liefste lezertjes,

Sorry dat het even heeft geduurd alvorens ik dit 2e verslag kon posten, maar er is ondertussen ook leer zo veel gebeurd.
Ik zal natuurlijk weer bij het begin beginnen.
De dag na mijn vorige verslag zijn we vanuit Arequipa vertrokken naar Chivay.
Onderweg wel enkele keren gestopt, o.a. boven op het hoogste punt van onze reis 4910 meter.
Op de rit ook zeer veel Lama’s, Vicuna’s en Alpaca’s gezien.
En uiteindelijk aangekomen in het bergdorp Chivay.
Van hieruit zijn we dan met ons mini-busje de volgende dag vertrokken richting Cabanaconde van waaruit onze trekking zou starten.
Onderweg zijn we even gestopt aan een uitkijkpunt waar de Condors elke morgen wat komen opwarmen. Geweldig zicht om soms wel 20 condors tegelijk te kunnen zien vliegen.
Ook enkele leuke foto’s kunnen nemen.
(Maar de foto’s zal ik pas in België bij de verslagen kunnen zetten.)

Toen we aankwamen in Cabanaconde, ben ik eerst met Patrick even naar een lokale Medische post geweest. Daar stelden ze vast dat hij toch nog vrij veel koorts had, en na een spuit in zijn k*nt, toch besloten om mee te gaan op de trekking.
De 1e dag moesten we nog een 17 kilometer afleggen, grotendeels berg-af, wat veel vermoeiender is voor de knietjes als berg-op!
We zijn in totaal 1300 meter gezakt.
Moe, maar voldaan, aangekomen in Llaguar, en daar snel nog even in de Hot-springs gesprongen alvorens het weer donker werd.
De volgende morgen weer vol goede moed vertrokken.
Eerst ongeveer 700 meter stijgen, en dan weer 700 meter dalen, in totaal 11 kilometer. Dan aankomen in Oasis, een groene oase, met zwembadje.
Op onze laatste dag weer 1300 meter stijgen gedurende 7 kilometer.
Die laatste dag viel nog best mee, vooral die 1e dag was zeer zwaar.
Aangekomen in Cabanaconde stond ons busje ons were op te wachten.
Eerst met Patrick weer even langs de medische post, om wat zwaardere medicijnen te halen.
Daarna weer naar Chivay, om daar weer de nacht door te brengen.

De volgende morgen onze reis vervolgd naar Puno, dit is de stad aan het Titicaca-meer. Onderweg nog even een stop gemaakt aan een meer met Flamingo’s, en in Sillustani, een bekende begraafplaats, met hoge graf-torens.
Toen we aankwamen aan ons hotel kwam er net ook een andere groep van Joker aan. (De Go-26, is een groep van -26-jarigen)
Is tegelijk ook de groep die jammer genoeg overvallen is op hun trip, maar waarmee alles ondertussen weer in orde is. En hun begeleider Gert Dewaelheyns ken ik dan weer van lang geleden in de scouts. (Had hem al een jaar of 12 niet meer gezien)
Samen met hen hebben we dan de colgende 2 dagen doorgebracht op het Titicaca-meer. (het hoogste bevaarbare meer ter wereld)
De 1e dag hebben we eerst een bezoekje gebracht aan de Uros-eilanden, dit zijn drijvende riet-eilanden.
Best wel leuk om te zien, maar zeer toeristisch.
Daarna 3 uurtjes verder varen naar Amantani, dit is het 2e grootste vaste eiland op het Titicaca-meer. (Het grootste is “El Sol”, aan de Boliviaanse kant van het meer)
Op Amanti werden we dan in groepjes toebedeeld aan een gast-familie.
Ik zat met 3 anderen bij een kleine familie, waarvan de meeste kinderen reeds het huis uit waren, en de vader des huizes was de schipper van onze boot.
Daar kregen we eerst een lunch, en daarna werd er weer verzamelen geblazen met de hele groep op het centrale plein, daar nog eerst wat gekeken naar het plaatselijke schoolfeest, en dan begonnen aan de klim naar de top van het eiland. Om van daaruit de zonsondergang te kunnen zien over het Tititcaca-meer. Dan weer naar onze gast-familie voor de lunch. Daarna kregen we wat lokale klederdracht; een poncho, en een een muts, en zijn we naar een lokaal feestje gegaan, dat ter ere van ons werd georganiseerd.
Best wel grappig om iedereen van de groep in die lokale klederdracht te zien.
Na het feetsje weer naar “huis”. En 3s morgens weer de boot op richting Taquile (Het 3e grootste eiland), daar de dorpjes wat bekeken, en het eiland helemaal overgestoken. En daarna weer 3 uur varen naar het vasteland.
’s Avonds samen met die andere Joker-groep een klein feestje gebouwd, wat voor sommigen van onze groep is uitgelopen op een groot feestje!

De volgende morgen een rechtstreekse bus genomen naar Cusco (de oude Inca-hoofdstad), alleen bleek die rechtstreekse bus wel zeer veel te stoppen.
Uiteindelijk 1,5 uur later dan gepland aangekomen in Cusco, waar Rafa on stond op te wachten. Rafa is een scouts-leider die ik ken van op de Wereld-jamboree vorig jaar in Engeland.
En hij heeft voor ons een zeer mooi hotel geregeld bij een vriend van hem. (Van daaruit zit ik nu dit verslag te mailen.)
Nadat we ons geïnstalleerd hadden in ons hotel ben ik even een bezoekje gaan brengen aan het reis-bureau waar onze Inca-trail was geboekt.
En daar bleek een groot probleem. Op de officiële lijst van het Ministerie van cultuur voor de Inca-trail bleek dat de vorige reisleider nog op die lijst stond.
En de administratie blijkt hier absoluut niet flexibel.
De Inca-trail zelf is volgeboekt, en er kunnen geen vervangingen worden doorgevoerd, zelfs niet bij annulaties, en zelfs niet nadat we voorstelden om terug het volle bedrag te betalen. Maar zoals jullie weten, geef ik niet snel op.
De volgende dag dus enkele uurtjes van kantoor naar kantoor gelopen.
Bijkomend probleem was dat de enige persoon die alsnog toelating kon geven, de directeur van het INC in Cusco (National Institute of Culture), zijn moeder net was overleden. Dus was hij de hele dag niet op kantoor, en onbereikbaar.
En de onder-directeur bleek een dag met vakantie. Uiteindelijk hebben we hem kunnen onderscheppen na een avond-vergadering, na 2 uur wachten, maar toen bleek het al veel te laat. Toen bleek ook dat Wouter veel te ziek was om mee te kunnen. Hebben we nog even overwogen, dat ik met zijn papoort de trail zou doen. Maar dat zagen de gidsen niet zitten, aangezien ook zij dan in de problemen zouden kunnen komen.
Dus vanmorgen is de groep zonder mij en Wouter vertrokken.
Zo dadelijk nog een laatste poging wagen, om eventueel de groep alsnog achterna te kunnen. Indien dat niet lukt, gaan ze proberen te regelen dat Wouter en ik de groep maandag ontmoeten, zodanig dat we nog wel samen dinsdag de afdaling naar Machu Pichu kunnen maken, en hopelijk daar de zon kunnen zien opkomen.
Wordt weer vervolgd!
(Kans is groot dat het laatste verslag van thuis wordt geschreven, ofwel op onze laatste dag in Lima.)

We keep the faith...
(Ook al is het weekend, en is er bijna geen enkele instantie open)

Ikke